Eating animals

Deze foto staat in 'Paardejam' van Charlotte Mutsaers.

Ik kan hier nu aanhalen wat zij erover schrijft, of ik kan u vertellen wat ik ervan vind of denk, maar misschien kijkt u best nog even zelf. Ik geef u twee blanco lijntjes.

Dat paard, zo rustig, zo vol vertrouwen.

Charlotte Mutsaers vraagt zich in hetzelfde boek af, hoe groot dieren moeten zijn, opdat we ons schuldig zouden voelen als we ze doodmaken. Vanaf welke grootte doen we het niet meer zonder verpinken?

Charlotte Mutsaers at heel graag vlees, toch werd ze vegetariër. Dat viel haar heel zwaar, maar ze besloot nu eenmaal geen dieren meer te eten. Ze anticipeerde daarmee op 'Eating animals' van Jonathan Safran Foer.

Wie Eating animals leest, kijkt nooit meer met dezelfde ogen naar dieren in de wei, naar een kippenhok, naar camions vol grommende varkens.

Die kijkt zeker ook nooit meer met dezelfde ogen naar vis op zijn/haar bord, naar vlees in de supermarkt of bij de slager, naar worst of kip op de barbecue. J.S. Foer vergalt uw plezier en uw smaak erin, en hij doet dat grondig.

Ik waarschuw u dus, als uw dagelijks of zelfs tweedagelijks - want de meeste mensen eten volgens hun eigen zeggen 'niet veel vlees' - stukje vlees of vis u lief is, laat dit boek dan liggen of staan waar het ligt of staat.

Want wie Eating animals leest, kan niet anders dan gaan nadenken over het eten van dieren. Die verliest op zijn minst voorgoed zijn/haar onschuld mbt tot dat carnivorisme

Wie het leven, het welzijn, en de dood van dieren nauw aan het hart liggen, die haalt dit boek zonder twijfel over de drempel. Dat deed het in ieder geval met mij.

Het begon op een zondag

Ik lees ze in fits, soms drie, vier na elkaar.
Ik heb het over thrillers.
Aan de basis liggen de boeken die mijn zus meebracht uit de bibliotheek : van die boeken met een soepele kaft, uitgegeven in de reeks FB (FB stond in kleine drukletters onderaan op de rug van de band). 'Het begon op een zondag' was de absolute smaakmaker. Ik zie het nog voor me. Het gaat over twee vriendinnen. De ene wordt vermoord, en de andere, die dus het verhaal vertelt, ontkomt op een haartje hetzelfde lot. Spannénd. En uit nostalgie heb ik het boek wel een drietal keren herlezen. Wie het mij kan bezorgen, graag, ik betaal ervoor.
Volgden alle delen in de reeks die ik te pakken kon krijgen. Geen sinecure toen, want van de bibliotheekmedewerkster in de toenmalige DF-bibliotheek kreeg ik ze niet mee. Ik was aangewezen op wat mijn zus meebracht. Ik moest het dus zo weten te regelen dat ik ze nog kon lezen voordat zij ze terug bracht. Sterk was ze in dat terugbrengen gelukkig niet.
Ik heb de laatste tien jaar de thriller- en detective-oogst op zijn minst zien vertienvoudigen. Wat is het met thrillers dat ze mensen zo aanspreken? Het gaat om een mengelmoes van zaken denk ik. We houden van de spanning in thrillers, en we houden ervan in het kwadraat omdat we in en uit die spanning kunnen stappen wanneer we dat willen. Ik zou in ieder geval niet in het echt zo dicht rond de grenzen van het bestaan willen ronddwalen. Raadsels oplossen ligt mij zonder twijfel, maar of dat er toe doet? In de psychologie van een ander willen duiken, dát doet er zeker toe. En dat voyeurisme is mij ten zeerste bekend (ik lees omdat ik een voyeur ben, denk ik soms, maar dat terzijde). Wees maar gerust, de donkere kant van mensen stoot me af, maar ja, ze trekt me in dezelfde beweging ook aan.
Het genre 'psychologische thriller' zal als benaming niet ouder zijn dan 10, 15 jaar. God weet dat ze te pas en te onpas gebruikt wordt, maar goed, ik wil maar zeggen dat ik van dit genre houd, niet van bv. actiethrillers. Agatha Christie heb ik als tiener aanbeden. Daarna niet meer. Daarna schuif je door naar, ja, naar wie? Naar Ruth Rendell bijvoorbeeld, nog altijd een van de beste voor mij, alhoewel haar vlag aan het zinken is.
Wordt vervolgd.

PS. 'Vrijdag 13 april', kocht ik voor de kaft, schitterend, die afwerende hand, dat huis tussen die kale bomen in de maneschijn (?). Het stelt als thriller niet veel voor. Maar het is goed geschreven en humoristisch.
De kaft moet hier die van 'Het begon op een zondag' vervangen, daar vind ik momenteel niets over terug.