Vanavond las ik, met mijn kont op het terras, en mijn voeten in het warme gras, naast mij Belle, die weet wanneer ze verliefd moet kijken 'Verzamel de liefde' van Bart Moeyaert.
Beetje woordspelerig. Lichtvoetig en luchtig ook. Beetje zoals Herman De Coninck..
Beetje anders toch, zonder de zoalssen, en met meer semantisch spel.
Poëzie over woorden en over delen van het lichaam die liefde spreken.
Het mooiste vind ik Lepeltje.
Daarom geef ik het u hier als smaakmaker:
Lepeltje
Sinds ik met je wakker word
als in een la die leeg is
op ons tweeën na,
is wat er morgen komt
ondergeschikt aan
wat vandaag al is begonnen.
We gaan met een bepaalde
logica eerst af hoe wij
vandaag weer samenhangen.
Dit is jouw been, dit is
mijn rug, mag ik hem nu
van jou terug, en wat ik
verder zou verlangen
is dat we opstaan, en
ons leven vanaf hier
hervatten, met jou dan
naast mijn hart onder
mijn arm - ik hou
je tot vanavond warm,
totdat je slaapt en daarna
wakker wordt als in een la,
leeg op ons tweeën na.
Uit: Verzamel de liefde, Bart Moeyaert, Querido, 2003
