's Morgens vroeg, de trein naar Brussel.
De meeste mensen slapen. Van sommigen valt hun mond open, en dribbelt er al gauw wat speeksel uit.
Geen commentaar, ik ben er ook soms bij.
De anderen lezen, kranten, maar ook boeken.
Ik lees ook. Behalve op sommige dagen. Als er iemand voor me zit met een boek, dan moet ik op sommige dagen gewoon weten wat het is. Dan is het iedere keer weer zaak heel vlug te zijn, en de titel te spotten voor de lezer zich gesettled heeft. Als dat lukt, kan ik zelf beginnen lezen.
Als het niet onmiddellijk lukt, wordt het vervelend, gênant zelfs. Ik zit te gluren en te loeren naar het boek, tot de lezer er ongemakkelijk onder wordt en me een boze blik toewerpt. Denkt dat ik hem/haar zit aan te staren. Er rest me dan niets anders dan me te concentreren op mijn eigen boek. Maar het blijft me moeite kosten om niet af en toe een verstolen blik op het boek van mijn buur te werpen. Of zelfs om niet te hervallen in gestaar.
Gelukkig zijn er ook andere dagen, dagen waarop ik als een normaal mens door het leven stap, en me dus normaal gedraag. Ik ga zitten, haal mijn boek uit mijn tas en ben weg.
Waarom is lezen in de trein zo prettig?
Ik ken een reeks redenen, ik geef ze hier in in specifiteit opklimmende volgorde:
omdat lezen altijd prettig is
omdat ik graag met de trein reis, en lezen in de trein dus tweemaal genieten is
omdat je er in de trein de tijd niet voor moet stelen
omdat de tijd die je toegemeten krijgt, vast ligt en ik er daardoor intenser gebruik van maak
omdat ik kind was in een groot gezin, en lezen altijd in een drukke omgeving gebeurde. Ik ben zelfs in die richting geconditioneerd, kan me moeilijker concentreren in volkomen stilte.
omdat mensen in mijn omgeving ook zitten te lezen en lezen er dus in de lucht zit
omdat naar het voorbij vliegende landschap kijken ideaal is voor die momenten waarop je je boek even neerlegt
Andere redenen - en die zijn er, daar ben ik zeker van - blijven zich voorlopig in duisternis hullen.
Als u er zicht op hebt, wilt u ze mij dan signaleren?
